Książka prezentuje kilka współczesnych, literackich powrotów do stulecia XIX, których autorami są zarówno znani, jak i mniej rozpoznawalni czescy prozaicy przełomu XX i XXI wieku (Ladislav Fuks, Jan Žáček, Vladimír Körner, Vladimír Macura, Václav Vokolek, František Novotný, Michal Šanda). Szerokie spektrum odczytań obejmuje teksty realizujące klasyczny wzorzec prozy historycznej, ale także podejmujące postmodernistyczne eksperymenty z przeszłością czy nawet oferujące mariaż powieści kryminalnej z „pophistorycznym” ujęciem jednej z ikon czeskiego odrodzenia narodowego. Monografia przybliża utwory, które nie doczekały się przekładu na język polski, jest więc także przewodnikiem po fenomenie ponownego odkrywania epoki pary i elektryczności. Był to w czeskim kontekście kluczowy czas kształtowania się tożsamości narodowej, ale również wielu historycznych mitów i stereotypów żywotnych do dzisiaj. Zjawisko wzmożonego zainteresowania tym okresem należy włączyć w nurt przepisywania znanych już faktów tak, by w XIX-wiecznych kulisach snuć opowieść o człowieku współczesnym. Punktem wyjścia do podjętej tematyki jest przekonanie, że wobec niezliczonej ilości odczytań przeszłości, jakie są efektem wciąż rozwijającego się dyskursu historiograficznego (m. in. H. White, F. Ankersmit), właśnie reprezentacja literacka jest w stanie przypomnieć i odkryć to, co być może zasłoniła wielość wcześniejszych interpretacji. Dobrany materiał dokumentuje, iż czeska proza współczesna, chcąc się z objęć Klio uwolnić, nadal w nich tkwi, choć zmieniają się istotnie sposoby re-prezentacji przeszłości. Praca skierowana jest do literaturoznawców, slawistów, bohemistów (m. in. badaczy, studentów), ale także do szerokiego grona osób zainteresowanych kulturą czeską oraz współczesnymi relacjami między literaturą a historią.