Zgodnie z tradycją Kościoła, odwołującą się do przykładu Chrystusa, nie można oddzielić sposobu postępowania osoby od głoszonych przez nią prawd wiary. Podkreślił to Erazm w pytaniu: Czy zatem ewangelia może być głoszona w tak nieewangeliczny sposób? Kłamstwa Marcina Lutra i jego mowy pełne nienawiści, które każdy powinien potępić, są nie do podważenia. Hartmann Grisar wykazał, że nie można ich usprawiedliwić ani retoryką, ani polemiką, bo on po prostu nimi żył. Takie podejście rzutowało na doktrynę Lutra, którą Grisar scharakteryzował następująco: Z/ stylu i postępowaniu byl kameleonem. Takie były jego wewnętrzne uczucia i taka była jego teologia. Dla współczesnych katolików szczególnie bolesny jest powrót do stanowiska Lutra: Pozostaw człowieka poza dyskusją, ale przyjmij jego doktrynę. Wprawdzie w 2021 r. papież Franciszek odrzucił możliwość zniesienia ekskomuniki nałożonej 500 lat wcześniej na Marcina Lutra, ale sama możliwość rozpatrywania takiego wniosku jest już niestosowna. Dlatego warto jest przypomnieć, co Luter myślał o papieżu, którego „zamierzał powiesić na jego własnych kluczach": Antychryst; bestia; smok diabelski; napełniony diabłami; diabeł; szatan; ohyda spustoszenia stojąca w Świętym Miejscu; zamaskowany diabeł wcielony; zwykły bałwochwalca i niewolnik szatana; kłamca i morderca; ojciec obrzydliwości i truciciel dusz; prostacki osioł; gówno, które diabeł wysrał na kościół; kurwa babilońska; faktyczna kurwa diabła; kurwa arcydiabła; szkarłatna kurwa; wściekła, krwiożercza, przybrana w purpurę kurwa; chorowity, syfilityczny worek z robakami... Hartmann Grisar odniósł się także do wciąż wychwalanych przez protestantów nauk Lutra odnośnie„sola fide" i „sola scriptura".„Sola fide"nazwał„najbardziej subiektywną doktryną, która kiedykolwiek pozyskiwała zwolenników". Z kolei w „sola scriptura" podkreślił niejasności związane ze Słowem wewnętrznym i zewnętrznym, problem zrozumiałości Pisma Świętego, względność krytyki historycznej, oparcie egzegezy na nauczaniu Lutra, niejasne podejście do natchnienia, samowolną modyfikację kanonu i fałszowanie tekstu Biblii (Rz 3,28). Ponadto przypomniał m.in. zmianę celu chrztu (wzmocnienie wiary), nowe doktryny eucharystyczne (impanację i teorię wszechobecności, która pozwalała „pochwycić i złapać Chrystusa"), a także usunięcie ofiarnego charakteru Mszy, do czego pomocą miało być przyjmowanie Eucharystii pod dwiema postaciami. Omówił także odrzucenie czyśćca i dobrych uczynków oraz zadziwiające zachęty do grzeszenia.