Dynamiczny rozwój technologii cyfrowej przyczynia się do szeregu przemian w odniesieniu do medium fotografii, które obserwujemy w pierwszej dekadzie XXI wieku. Fotografia analogowa (konwencjonalna, chemiczna, srebrowa), medium obiektywnej rejestracji i odwzorowywania świata, jest zastępowana przez fotografię cyfrową, która daje możliwości wizualizacji wyobraźni człowieka, wymyślanych koncepcji i scenariuszy. Miejsce i przedłużenie aparatu fotograficznego coraz częściej zajmuje komputer wraz z cyfrowym instrumentarium umożliwiając dowolne kształtowanie wizualnych przestrzeni.

Niniejsza publikacja została zainspirowana i powstała jako trwały ślad namysłu nad medium fotografii w kontekście obchodów jubileuszu 180 lat istnienia medium fotografii (1839-2019). Mam nadzieję, że pozycja przyczyni się do pogłębienia świadomości dotyczącej społecznej roli i znaczenia medium fotografii jako uniwersalnego języka współczesnej kultury. (Ze Wstępu)

Niniejsza publikacja została zainspirowana i powstała jako trwały ślad namysłu nad medium fotografii w kontekście obchodów jubileuszu 180 lat istnienia medium fotografii (1839-2019). Mam nadzieję, że pozycja przyczyni się do pogłębienia świadomości dotyczącej społecznej roli i znaczenia medium fotografii jako uniwersalnego języka współczesnej kultury. (Ze Wstępu)

W swojej najnowszej publikacji Piotr Zawojski prezentuje i interpretuje różne spojrzenia na fotografię: jako medium, sposób rejestracji świata, narzędzie kreacji artystycznej i nośnik refleksji epistemologicznej.

W polu autorskich przemyśleń znaleźli się zarówno filozofowie o dorobku dalece wykraczającym poza refleksję o sztuce (Jacques Derrida, Vilém Flusser, Joanna Żylińska), jak i teoretycy sztuki (Charles Baudelaire, Roland Barthes) oraz badacze skoncentrowani stricte na zagadnieniach związanych z fotografią (Junko Theresa Mikuriya, Henri Cartier-Bresson).

Swoje eseje autor poświęcił kilkunastu odkrywcom, klasykom i obrazoburcom piszącym o fotografii. Książka napisana jest w stylistyce eseju naukowego, co ułatwia lekturę zainteresowanym fotografią niespecjalistom. Bo specjalistom książki polecać nie trzeba.

W swojej istocie fotografia to proces automatycznego tworzenia obrazu przez sam przedmiot, poprzez działanie światła na materiał światłoczuły. Fotografia to także humanistyczna dyscyplina, która od kilkunastu dekad rozwija rozmaite techniki i technologie, style i tendencje. Obecnie żyjemy w czasach, gdy fotografia jest dostępna niemal zawsze i wszędzie. Doświadczamy wielu porządków, cyrkulacji obrazów fotograficznych, na ekranach rozmaitych wyświetlaczy, w codziennej prasie drukowanej, w albumach i katalogach oraz na ścianach galerii czy muzeów. Niniejsza publikacja stanowi próbę odniesienia się do wybranych zagadnień dotyczących fotografii artystycznej w Polsce. Autorzy tekstów wywodzą się z różnych tradycji badań nad medium fotografii, są teoretykami oraz praktykami, co owocuje ukazaniem różnych perspektyw rozwoju twórczości fotograficznej w naszym kraju. Monografia stawia sobie za cel naświetlenie wyłonionych aspektów związanych z medium fotografii w Polsce w latach 19472017. Tworzy panoramę wybranych wydarzeń, faktów, działan, osobowości i tendencji, które zaistniały w ostatnich siedmiu dekadach od 1947 roku. Kolejne teksty budują pomost pomiędzy tradycjami przedwojennego Fotoklubu Polskiego, aktywnoscią Jana Bułhaka, zorganizowaną działalnoscią Związku Polskich Artystów Fotografików (ZPAF), intermedialnymi zjawiskami w fotografii przełomu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku, twórczoscią artystów osobnych m.in.: Andrzeja Różyckiego, Zygmunta Rytki, Stefana Wojneckiego, Zbigniewa Dłubaka, fotografią reporterską na Górnym Śląsku, praktyką wystawienniczą Galerii Extravagance w Sosnowieckim Centrum Sztuki Zamek Sielecki, plenerem jako formą artystycznego spotkania oraz dokumentacją filmową jako portretem artysty fotografa.