Wbrew potocznym, często wręcz zwulgaryzowanym opiniom wojna jest nie tylko fizycznym starciem dwóch uzbrojonych grup ludzi, ale przede wszystkim konfrontacją dwóch zbiorowych woli i intelektów (...) Z satysfakcję przyjąć trzeba fakt, iż problematyka doktryny, rozumianej jako intelektualny wysiłek ukierunkowany na wprzęgnięcie wojny w szeroko rozumiany wysiłek mający zapewnić przetrwanie i uzyskanie dogodnych warunków rozwojowych państwa, stała się przedmiotem wysiłku badawczego doktora Łukasza Przybyło. Autor, zbudował interesujący, oryginalny fundament metodologiczny swoich rozważań. W kluczowej warstwie obejmującej omówienie pięciu przypadków wypracowania oraz implementacji doktryny w różnych uwarunkowaniach politycznych, przez państwa o różnych ustrojach politycznych i modelach sił zbrojnych dostarcza nader bogatego materiału badawczego. Recenzowana praca ma przede wszystkim - i to jest zapewne jej największy walor - charakter analityczno-problemowy (...). Stanowi ona zerwanie z powszechnym w polskiej literaturze„kronikarsko-opisowym"podejściem do myśli wojskowej. prof. dr. hab. Krzysztof Kubiak (z recenzji wydawniczej)

O strategii, taktyce i wielkich dowódcach napisano wiele. Książkę Martina Crevelda wyróżnia jednak to, że jest jedną z niewielu zajmującą się wyłącznie dowodzeniem. Autor śledzi jego rozwój przez dwa tysiące lat - od starożytnej Grecji do wojny w Wietnamie. Analizuje w niej problemy nierozłącznie związane z zarządzaniem i dowodzeniem armiami, włączając w to administrowanie wojskiem, organizację sztabów, metody łączności, broń czy logistykę. Analiza ta jest zaś punktem wyjścia do zbadania zależności między procesem dowodzenia a strategią. Martin van Creveld, w swoim niezwykłym stylu, poprowadzi nas przez kampanie Napoleona i Moltkego, okopową rzeźnię nad Sommą w 1916 r„ wojnę Jom Kippur i wojnę w Wietnamie, skupiając się na sposobach i środkach dowodzenia - w szczególności zaś na tym jak działały one w praktyce. Autor odkrywa przed nami, że techniczne wynalazki takie jak kolej, telegraf, karabin, radio, śmigłowiec i czołg nie tylko dają dowódcy nowe możliwości odniesienia zwycięstwa w bitwie, ale jednocześnie wprowadzają nowe ograniczenia. Chociaż zmieniają się środki i sposoby dowodzenia, to podstawowym celem dowódców jest poznanie zamiarów przeciwnika, uzyskanie pewności co do tysięcy czynników tworzących środowisko wojny - poczynając od pogody, a kończąc na skażeniu radioaktywnym terenu oraz na pewności co do stanu, zamiarów i umiejętności własnej armii. Autor konkluduje, że postępy w dowodzeniu osiągano nie tyle dzięki zastosowaniu najnowszych technologii, lecz dzięki znajdowaniu sposobów na przekraczanie ograniczeń już istniejących.