„Postać karkonoskiego Ducha Gór wyrosła na gruncie zderzenia starożytnych wierzeń z religią chrześcijańską. Przetrwała setki lat w niezwykłych opowiadaniach i legendach, przenoszonych ustnie z pokolenia na pokolenie przez mieszkańców Karkonoszy. W XVII w. spisano je, zachowując w ten sposób pamięć o Duchu Gór dla następnych pokoleń. Tak upowszechniony stał się z czasem obiektem zainteresowania, jednym z symboli Karkonoszy, do dziś wykorzystywanym przez Niemców, Czechów i Polaków w turystyce i szeroko pojętej kulturze. Pierwsza książka w języku polskim, wydana na Ziemiach Zachodnich w 1945 r. nosiła tytuł Liczyrzepa. Zły duch Karkonoszy i Jeleniej Góry. Opracował ją i wydał w Jeleniej Górze Józef Sykulski. Przez wiele lat większość dostępnej literatury na temat Ducha Gór była w języku niemieckim. Nieliczne legendy, nawet przetłumaczone, były dla Polaków obce kulturowo. Czesi przyswoili je sobie dużo wcześniej w okresie międzywojennym, nadając Duchowi Gór swojsko brzmiące imię Krakonoś i tworząc własne, nowe legendy na jego temat. [...] w Polsce, w Karkonoszach, Duch Gór dopiero zaczyna przeżywać kolejną młodość. Go prawda, do dzisiaj nie wiadomo, jak ostatecznie go nazywać (Liczyrzepą, Rzepiórem, Karkonoszem, Rybecalem), ale wiadomo, jak go wykorzystywać w turystyce, na którą stawia cały region jeleniogórski. Powstają hotele i restauracje nazywane od jego imienia. Są nagrody Liczyrzepy, są liczne pamiątki. Jest też piwo produkowane w Lwówku Śląskim, z etykietami w języku niemieckim - Riibezahl. W Szklarskiej Porębie w Domu Carla i Gerharta Hauptmannów, oddziale Muzeum Karkonoskiego w Jeleniej Górze czynna jest największa stała wystawa o władcy Karkonoszy". [S. Firszt, Wstęp, fragm.]

„Praca Lucyny Biały stanowi pierwsze w polskim piśmiennictwie kulturoznawczym, literaturoznawczym, historycznym i etnologicznym kompleksowe opracowanie genezy, wizerunku i upowszechnienia legendy karkonoskiego Ducha Gór, najczęściej określanego w wersji niemieckojęzycznej Rubezahlem. Autorka przebrnęła przez prawdziwy gąszcz kilkudziesięciu pozycji łacińsko- i niemieckojęzycznych źródeł rękopiśmiennych, starodruków od XV do lat 80-tych XVII w., zawierających teksty różnych baśni i legend bądź XVII-XVIII-nych dyskusji na temat legendy (...). Ta bogata i różnorodna baza źródłowa oraz obszerna literatura fakultatywna sprawiła, że ustalenia dotyczące zarówno okoliczności pojawienia się legendy, jak również jej popularność, aż po dzień dzisiejszy, są dobrze uargumentowane, a zatem maja szansę pojawienia się w obiegu naukowym". [Prof. Kazimierz Bobowski]