"Jacek Dehnel wykorzystuje tradycję literacką z jej kunsztownością, zadomowieniem w kulturze wysokiej, bagażem toposów i efektów formalnych do uzyskania zupełnie nowych rozwiązań. Warto wspomnieć o szczególnej sensualności tych tekstów, o pokrewieństwie słowa i obrazu, o śpiewności frazy. Można wskazać tu wielu dostojnych poprzedników, ale nie jest to bynajmniej konieczne. Poezja Jacka Dehnela wybornie broni się sama. Polecam." (Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki)

Wiersze Krystyny Miłobędzkiej niczemu nie służą. Wiersze Krystyny Miłobędzkiej niczego nie uczą. Wiersze Krystyny Miłobędzkiej zapierają dech w piersiach i odbierają głos. Zdaniem Przekroju książka 2004 roku. Nominacja do Nike 2005.

Marta Podgórnik - urodzona w 1979 r., poetka, krytyczka literacka, redaktorka. Laureatka Nagrody im. Jacka Bierezina (1996), stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, nominowana do Paszportu „Polityki” (2001), laureatka Nagrody Literackiej Gdynia (2012) za zbiór Rezydencja surykatek. Za tomik Zawsze nominowana do Nagrody Poetyckiej im. Wisławy Szymborskiej (2016) oraz do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius (2016). W 2017 r. wydała nakładem Biura Literackiego tom Zimna książka, który również nominowany był do tych samych nagród. Książka Mordercze ballady przyniosła autorce Nagrodę Poetycką im. Wisławy Szymborskiej oraz nominację do Nagrody Literackiej Nike. Mieszka w Gliwicach.

„Kopiec kreta” jest tomem z pewnością niejednorodnym, w którym obok drwiącej postawy poety-buntownika ujawnia się poeta wyciszony, odczuwający żal po śmierci bliskich i nie do końca potrafiący odnaleźć się w tej sytuacji. Zmienność tych postaw ujawnia się nie tylko w sposobie konstruowania wypowiedzi i tematyce wierszy, ale również w ich rozmiarach. Te, otwierające tom, często ograniczają się do dwóch, trzech wersów. Zazwyczaj są błahe i dowcipne, jak „Świat oniemiał” czy „Bowiem”, innym razem pełne dramatyzmu, jak „Kochanie” czy „Szczęśliwy brak”. W dalszych wierszach odnajdziemy zabawę formą, jak w „24x6”, gdzie poeta wszystkie słowa zaczyna od pięciu tylko liter, tak uszeregowanych, by zsumowane tworzyły wyraz „Lublin”, czy w wierszu „Król”, którego jedyny wers brzmi „Nie(ch) żyje”. Podmiot jawi się w nich jak sprawozdawca, przedstawiający suche fakty i pozostawiający czytelnikowi dowolność interpretacji. Niczego nie narzuca, nie komentuje, wstrzymuje się od jakichkolwiek zabiegów, ułatwiających odbiór. Odbiór na pozór tylko tak bardzo banalny. Te zabawne wierszyki, wprowadzające nas w tom, nie przesądzają jednak o jego charakterze. Dalej zmianie ulega bowiem nie tylko tematyka i objętość, ale również tonacja, w jakiej poeta przemawia. Z figlarza i sprawozdawcy zmienia się w filozofa, jak we „Wspomnieniu” czy „Ładnych kwiatkach”. Wiersze, wcześniej pełne witalności i przekory, nagle nabierają patosu, traktują o sprawach wręcz fundamentalnych – o życiu, śmierci czy przemijaniu. A śmierć jest to tym dotkliwsza, że dosięga najbliższych – najpierw ojca, jak w wierszu „Po niedzielnym obiedzie”, czy we „Wspomnieniu”, gdzie spogląda z oczu umierającej matki. Poeta nie odnajduje w sobie zgody na tę nieuchronną okrutność losu, wciąż wydaje się niepogodzony z odejściem rodziców i cierpi mimo upływu czasu. Nie jest to już figlarny młodzieniec, spozierający zza początkowych wierszy „Kopca”. To człowiek dojrzały i doświadczony, przeżywający osobisty dramat, odczuwający ból i samotność i publicznie się do tego przyznający.