Kultowy i od dawna niedostępny album Pink Freud „Sorry Music Polska" wreszcie doczekał się reedycji! Jazz fajny jest? Pewnie! Szczególnie ostatnio, gdy zarówno na Zachodzie, jak i w Polsce wzbiera mocna fala jazzowych młodziaków, co potwierdziły choćby tłumy na jazzowej scenie Off Festivalu. Pink Freud i ich album „Sorry Music Polska", choć ukazał się ponad dwie dekady temu, w tym kontekście broni się znakomicie. Ekipa z Trójmiasta już wtedy traktowała jazz bez czołobitności wobec starszych pokoleń (co można uznać za dziedzictwo yassu), łącząc instrumentalną wirtuozerię z pastiszową przekorą, rozbijając tradycyjne formy samplingowymi trikami, wzbogacając brzmienie i rytmikę o innowacje z kwitnącej wówczas sceny klubowej i elektronicznej. Już sama nazwa grupy i tytuł krążka obiecywały jazz bez pretensji i nudy. Mazolewski przyznawał wówczas, że tradycja punk-rocka jest dla niego równie istotna jak płyty Coltrane'a, a dodatkowych twórczych impulsów i świeżości gdańszczanie szukali także w rave'owej, balangowej energii, jak i w wyrafinowanej sztuce elektronicznych eksperymentów spod znaku Warpa. Dziś taki eklektyzm to norma i nikogo nie dziwi, że niesfornie zagrany cover Nirvany „Come As You Are" sąsiaduje na „SMP" ze swingująco-groove'owym standardem Gershwina. A obok tego doskonale wybrzmiewają kompozycje autorskie: „Mademoiselle Madera", rozpoczynające się od post-technowych glitchy, potem urokliwie wabiąca niemal easy-listeningowym czarem, które finalnie rozwija się w rozpędzony post-rockowy jam; „Taniec Muletty" z niemal junglowym breakiem; szlachetna, progresywna melodyka w „Kocich Języczkach" czy psychodelicznie pulsujące „Rozmowy z Kapokiem". W 2003 roku, gdy „Sorry Music Polska" po raz pierwszy trafiło na rynek, wielu krytyków nie rozumiało intencji Mazolewskiego i jego ferajny. Na szczęście na chuligańskim stylu Pink Freud poznali się słuchacze i płyta zdobyła ogromne uznanie, dodając młodej wówczas grupie dodatkowego wigoru. Pink Freud z glana weszli na polską scenę, a w logice dalszego rozwoju zespołu mieściły się zarówno covery Siekiery, Brygady Kryzys czy Dezertera, jak i płyta z repertuarem Autechre. Zaskakujące, jak świeżo brzmi „SMP" po ponad dwóch dekadach! Amalgamat fantazyjnych improwizacji, poszarpanych rytmów, ciętych sampli, psychodelii i trip-hopowego groove'u składa się na avant-jazz najwyższej próby. „SMP" to także pocztówka z historii i przypomnienie znakomitych muzyków i współpracowników, którzy przewinęli się przez Pink Freud: Tomasza Ziętka, Kubę Staruszkiewicza, Sławomira Jaskułke, Pawła Nowickiego, a także DJ Wojaka i Bunia.