W książce „Dzwoniąc Zygmuntem…” Marcin Biborski, archeolog, konserwator zabytków i jeden z dzwonników Zygmunta, przyjął za cel ukazanie związków legendarnego dzwonu z Krakowem i ojczyzną, więzi łączącej rodaków bez względu na pochodzenie i miejsce zamieszkania. Nie jest to jednak oschła historia powstania dzwonu i jego losów wplecionych w dzieje Polski i Polaków, ale emocjonalna opowieść o wyjątkowym zabytku, instrumencie-symbolu. Znajdziemy tu szereg anegdot, znanych i nieznanych tradycji oraz opisów niezwykłych dzwonień. Poznamy ludzi, którzy uruchamiają dzwon i dbają o jego kondycję, dowiemy się, kiedy to robią i za ile. Poznamy historię awarii dzwonu, jego napraw i fenomenu długiego trwania. Z wartkiej narracji wyłoni się kolorowy obraz bogatego materialnego i niematerialnego dziedzictwa pięćsetletniego Zygmunta.

"Zygmunt to dziś jedyny tak potężny dzwon w Europie poruszany siłą ludzkich mięśni. Wprawiany w ruch przez dzwonników, kołysze się i bije tak samo, jak przed pół tysiącem lat. W 2021 roku Zygmunt obchodzi kolejne święto – 13 lipca mija dokładnie 500 lat, odkąd dał się po raz pierwszy słyszeć krakowianom. I bardzo się cieszę, że z tej właśnie okazji ukaże się wydawnictwo będące solidnym, merytorycznym dopełnieniem i trwałą pamiątką jubileuszowych obchodów. Jest to publikacja o tyle ważna, że o Zygmuncie opowiada jego wybitny znawca – archeolog i konserwator, a jednocześnie dzwonnik, który sam współtworzy najnowszy rozdział z życia króla polskich dzwonów." (z wstępu prof. dr. hab. Jacka Majchrowskiego, prezydenta Miasta Krakowa)

Monografia cmentarzyska w Gogolinie-Strzebniowie to 11 tom głównej serii Ocalone Dziedzictwo Archeologiczne, wpisujący się doskonale w założenia tego przedsięwzięcia. Po 50 latach od ratowniczych badań birytualnego cmentarzyska z późnej epoki brązu, odkrytego przypadkowo podczas wybiórki piasku, autor wykopalisk, Eugeniusz Tomczak, wraz z zespołem badaczy młodszego pokolenia, dokonuje gruntownej prezentacji obiektów i materiałów z tej nekropoli. Cmentarzysko, zaliczane do grupy górnośląsko-małopolskiej kultury łużyckiej, do tej pory znane było w środowisku naukowym jedynie z powodu grobu z formami odlewniczymi. Ten pochówek, zanalizowany tu zresztą ponownie z użyciem metod archeometrii, uzyskuje tym samym szerszy kontekst. Klasyczna analiza archeologiczna grobów i elementów obrządku (z dominującą inhumacją) oraz stylistyczno-typologiczna zabytków ruchomych, została tu uzupełniona pełną analizą antropologiczną i datowaniem radiowęglowym wybranych pochówków (część główna autorstwa E. Tomczaka, A. Szczepanek i P. Jarosza). Cennym uzupełnieniem są studia paleodemograficzne, w tym pierwsze dla tego ugrupowania kulturowego (grupy górnośląsko-małopolskiej kultury łużyckiej) analizy diety i mobilności na podstawie badań zawartości izotopów stabilnych węgla, azotu i strontu (A. Szczepanek, P. Jarosz, Z. Bełka), pozyskane - co istotne w perspektywie przyszłych badań nad późną epoką brązu - głównie z kości z grobów ciałopalnych. Ponadto dla glinianych i kamiennych form odlewniczych wykonano analizy proweniencji surowca na podstawie izotopów neodymu (Z. Bełka) oraz identyfikację śladów używania w procesie odlewniczym (A. Garbacz-Klempka, K. Dzięgielewski). Całość stanowi doskonały materiał do bliższego poznania i dalszych analiz korpusu dość jednorodnych reliktów lokalnego ugrupowania kulturowego z końca późnej epoki brązu (ok. IX w. p.n.e.), praktykującego nie tylko powszechne wówczas w Europie ciałopalenie, ale także inhumację i znanego dotąd z takich nekropoli jak Przeczyce, Zbrojewsko czy Częstochowa-Raków.