"Józef Elsner jako Polak naturalizowany obdarzony jest zmysłem analitycznym, jak również głęboką wrażliwością muzyczną i lingwistyczną, pomimo nienatywnej znajomości języka polskiego. Spekulować można o intelekcie Józefa Elsnera. Nazwiska i tytuły, które wymienia w tekście świadczą o gruntownym wykształceniu oraz o bacznym śledzeniu wydawniczego świata muzycznego przełomu XVIII i XIX wieku. Znajomość poezji polskiej, poezji antycznej, podjęcie się krytyki stylu Mickiewicza, zwracanie uwagi na związki języka z psychologią i filozofią, wszystko to świadczy o wielkiej erudycji autora. Wspomnieć też należy o próbach analizy retorycznej języka polskiego, wielości przykładów z zakresu lingwistyki komparatywnej, a także o niezwykle ciekawym podejściu holistycznym dotyczącym muzyki, ruchu i języka. Być może te właśnie cechy decydują o ważkości publikacji." - Mikołaj Zgółka

Dzieło już swoim tytułem sygnalizuje pewną fundamentalność poruszanych w nim zagadnień. Wszak to melodia języka i jego rytmiczność są pierwotnym brzmieniem mowy, stanowią o niezbywalnej osnowie dźwięczności. Rozważania zaś na temat jego możliwości muzycznych i deklamacyjnych, również w kontekście języka greckiego, to przypasowanie polskiej mowy do podstaw humanizmu europejskiego. Autor sam zwraca uwagę, że (…) język polski stanął już na tym stopniu udoskonalenia, że nawet najsławniejszym poetom nie godzi się bez obrażenia narodowości, to jest tego, co już powszechnie uznano, kształcić akcentu sylab, lub ich długość i krótkość dowolnie i bezzasadnie podług znaków nad literami, podług pisowni (…). Pogląd ten jasno wskazuje na pełnoprawną możliwość wykorzystania języka na równi ze wszystkim innymi, również antycznymi. Co więcej, Elsner stawia polszczyznę na równi z językiem włoskim w możliwościach zastosowania w wokalistyce.

Znacząca większość utworów kameralnych Józefa Elsnera powstała w czasie jego pracy we Lwowie (1792-1799) bądź w pierwszych latach warszawskich (1799-1805) - są to dzieła młodego kompozytora, pomimo ciekawych nawiązań do `stylu polskiego` czytelnie i jednoznacznie zakorzenione w stylu wiedeńskim czasów Mozarta. Z tej grupy na niniejszej płycie znalazły się dwa kameralne cykle sonatowe z udziałem fortepianu: Trio B-dur, opublikowane w Wiedniu w 1798 roku jako Grande Sonate, oraz Kwartet Es-dur, powstały w 1804 lub 1805 roku i wieńczący tę część dorobku kompozytora. (...) Utwory Józefa Elsnera na niniejszej płycie nagrano na instrumentach historycznych w stroju a1=430 Hz. Wykorzystano m.in. fortepian Érarda z 1858 roku oraz skrzypce Charles`a Francois Ganda z 1846 roku `ex-Wieniawski`, które były nagrodą dla polskiego wirtuoza za ukończenie Konserwatorium Paryskiego z wybitnymi osiągnięciami. Paryski kontekst, na jaki symbolicznie wskazuje to instrumentarium, silnie wiąże się z końcem okresu największej aktywności Elsnera jako twórcy muzyki kameralnej, podobnie jak Wiedeń łączył się z jego początkiem. (...) Zarejestrowany na płycie repertuar pozwala nam dostrzec różne oblicza kompozytora. Dwa utwory ukazują Elsnera jako adepta kameralistyki wiedeńskiej doby Mozarta, polonezowy dyptyk stanowi podsumowanie ponad dwóch dekad działalności jako twórcy `stylu polskiego`, na koniec zaś objawia się nam jako kompozytor zagadkowej Chaconne. Dodajmy, że większość prezentowanych dzieł przypomina nam o Elsnerze jako biegłym skrzypku, dla którego ten właśnie instrument był niewątpliwie najbliższym. Czego jednak z pewnością trudno się tu dosłuchać, to zaczątków romantyzmu, rodzącego się już przecież w twórczości kompozytorów niemieckich czy nawet uczniów samego Elsnera. Nie jest to wszakże skutek takiego, a nie innego doboru repertuaru. Rzeczywiście, poszukiwania Elsnera-romantyka niejednokrotnie prowadzą do bolesnych i krzywdzących dla kompozytora nieporozumień. A przecież najlepiej prezentuje się on w swojej prawdziwej roli: zdolnego epigona klasycyzmu i kodyfikatora przedchopinowskiego poloneza. Jakub Chachulski